Junior Journalist schrijft: ‘Ballerina’
Junior Journalist, de grootste creatieve schrijfwedstrijd voor kinderen en jongeren in Vlaanderen, zit er al even op. Met het thema ‘meesterschap’ in hun achterhoofd gingen duizenden Vlaamse scholieren het afgelopen schooljaar aan het pennen, met heel wat mooie opstellen, opiniestukken en (fantasie)verhalen als resultaat. Onze regiocoördinatoren hebben elk een winnend werk gekozen uit alle laureaten van hun provincie en vertellen jou daar graag meer over.
Vandaag stellen we Herlinde T’Jonck uit Keiem aan je voor, die met haar werk Ballerina als winnaar uit de bus kwam in West-Vlaanderen. Regiocoördinator Aäron vertelt wat haar verhaal zo bijzonder maakt.
Aäron: “Met ruim 5.300 deelnemers vormt Junior Journalist met voorsprong de grootste schrijfwedstrijd in West-Vlaanderen. De inzet van deze wedstrijd is echter niet enkel om taalkennis te versterken, aanstormend schrijftalent uit te dagen en jonge auteurs podium te bieden. De bijzondere kracht van Junior Journalist zit vervat in het inspireren van de volgende generatie om kritisch om te gaan met verschillende meningen, wetenschappelijke standpunten en nieuwsberichten. De jonge auteurs verwerken deze info, schrijven gestructureerd hun eigen standpunt neer en geven zo blijk van een sterk en positief burgerschap.”
“Binnen een thema als “meesterschap” lijkt zo’n insteek minder makkelijk, maar er waren toch meerdere kapers op de kust. Emma Lepouttre verwerkte in haar Ode in chocolade namelijk een duidelijk kritische noot omtrent de schadelijke gevolgen van roken. Ballerina van Herlinde T’Jonck (Keiem, Vrije Basisschool Sint-Niklaas Diksmuide) gaat echter met de hoofdprijs aan de haal. Ballerina vormt een positieve aanklacht tegen pesten en inspireert de lezer om steeds vertrouwen te blijven hebben. Het verhaal geeft de negatieve stemmen in de maatschappij het nakijken en roept op om onze dromen te blijven najagen.”
Ballerina
Emma zit in de klas. Ze heeft er haar hoofd niet bij. Het is vrijdagnamiddag en nu hebben ze rekenen. Normaal is ze er best goed in maar vandaag wil het niet echt vlotten. Ze zit te veel met de brief in haar hoofd. De brief die gisteren is aangekomen en waarvan ze popelt om daarover straks in het vrije uur voor de klas te vertellen. Haar beste vriendin Femke weet het wel al en die is al even enthousiast. Het is moeilijk om al een hele dag te zwijgen.
Eindelijk is het zover! Wanneer het haar beurt is om te vertellen over het weekend dat komt, rolt ze naar voor tot naast de bank van meester Bart. Met glinsterende ogen en rode wangen begint ze te vertellen. Voor een keer gaat het vertellen vlot en moet ze bijna niet over haar woorden nadenken. ‘Gisterenavond heb ik een brief gekregen. Ik ben geselecteerd voor de audities van The Voice Kids. Die zijn over enkele weken op een zaterdagnamiddag.’ Even blijft het stil in de klas daarna is iedereen heel blij. Alleen Delphine -Fien voor haar vriendinnen- ziet er niet zo happy uit.
Wanneer de bel gaat, staat Delphine in een hoekje van de speelplaats te fluisteren met het groepje meisjes waar ze altijd mee optrekt. In dat groepje vinden ze zichzelf een beetje de besten van de school. Delphine is zowat de aanvoerster. Emma zit op haar mama te wachten. Het groepje stapt op haar af. Delphine neemt het woord: ‘Je vindt jezelf zeker heel wat nu?’ Emma schrikt een beetje. ‘Denk je nu echt dat het je gaat lukken? Je bent gehandicapt, je zit in een rolstoel en je moet meestal -ik weet niet hoelang- zoeken naar je woorden als je iets zegt. En jij wil dan meedoen aan een zangwedstrijd?’ Emma wordt rood en weet niet wat gezegd. ‘Je kan het niet en je zal het nooit kunnen ook.’ De vier andere meisjes van het groepje lachen hatelijk wanneer ze zien dat Emma de tranen in haar ogen krijgt.
Gelukkig komt Emma’s mama haar kort daarna ophalen. Op de vraag waarom ze zo stil is geeft ze geen duidelijk antwoord maar vraagt of Femke nog mag komen om te helpen met haar huiswerk. Op haar kamer vertelt ze meteen het hele verhaal aan Femke. Die is boos en verontwaardigd. ‘Kom nou Em, je gelooft haar toch niet zeker? Je kan mega goed zingen. Ik heb jou al gehoord en zijn niet! Ik zou het maandag toch aan de meester vertellen.’
Het hele weekend wordt er niet meer over gepraat en de maandag is het zo druk dat Emma het vergeet te vertellen. Daarna wil ze het niet meer zeggen tegen meester Bart. Ze vindt het niet zo dringend ook al blijft Delphine haar uitlachen.
De tijd gaat voorbij en dan is daar de dag van de audities. Ze is bloednerveus. Opeens is ze niet meer zo zeker van het ongelijk van Delphine. Wat als ze haar woorden niet zou kunnen vinden? Wat als ze de tekst vergeet? Wat als Delphine gelijk zou hebben? Gelukkig is ook Femke mee, dat kalmeert haar wat. Eindelijk is daar het moment dat ze op mag gaan. Wat is dat podium groot ineens! Ze rolt naar het midden en neemt plaats. Ze sluit haar ogen, zo hoeft ze niet naar de zaal te kijken. Wanneer de eerste tonen van het liedje “Rainbow Ballerina’ beginnen dan gaat alles weer vanzelf.
Moeiteloos rolt de tekst van haar lippen. Ze vergeet helemaal dat ze in een rolstoel zit. Haar noten zweven over het podium. Pas wanneer ze klaar is met zingen doet ze weer haar ogen open. Ze schrikt van de orkaan van geluid. Alle coaches hebben zich omgedraaid! Ze weet niet wat gezegd. Gelukkig komt Femke haar helpen en samen kiezen ze Laura als coach.
Op school zijn ze ook heel blij. Ze duimen allemaal voor Emma. Allemaal, behalve Delphine. Ongeveer een week voor de battles gaan beginnen hoort Emma haar tegen haar groepje vriendinnen bezig. ‘Wacht maar eens af, dat kind kan haar maar half verstaanbaar uitdrukken in de klas. Als ze straks iets moet gaan zingen dat ze helemaal niet kent, zal ze wel door de mand vallen.’ Deze keer wordt Emma er niet triest van. Nee, ze doet nu alleen nog maar harder haar best! En met resultaat. Ze is de beste van haar groepje en mag door naar de live shows.
In de klas organiseert de meester daags na de eerste liveshow een televisie-uurtje. Zo kunnen ze samen de show nog eens herbekijken. Delphine is die dag verantwoordelijk voor het smartboard maar ze zit met opzet zo erg te klungelen dat ze pas een kwartier later kunnen beginnen kijken. Zowat iedereen is daar het dolle heen als Emma aankondigt dat de hele klas is uitgenodigd om de halve finale live mee te maken.
In de opvang die avond ziet Emma dat Delphine alleen in een hoekje staat. Ze rolt ernaartoe en spreekt haar aan. ‘Hey, ik moet je bedanken.’ Delphine kijkt raar. ‘Hoezo?’ Doordat jij me zei dat ik het niet zou kunnen, heb ik nog veel harder mijn best gedaan. Ik zou het fijn vinden als je meegaat naar mijn halve finale.’ Delphine wordt rood. ‘Ik … ok.’
Tijdens de halve finale heeft Emma bijna net zoveel zenuwen als tijdens de audities. Het is heel erg spannend maar ze is net niet door. Achteraf staat Delphine ineens naast haar. Die ziet heel erg bleek. ‘Ik vind dat je de finale had verdiend.’ Emma glimlacht. Haar zangavontuur is dan misschien wel voorbij maar de woorden van Fien betekenen veel meer.
