Junior Journalist schrijft: ‘De smid, de ruiter en het zwaard’
Junior Journalist, de grootste creatieve schrijfwedstrijd voor kinderen en jongeren in Vlaanderen, zit er weer op voor dit jaar. Met het thema ‘meesterschap’ in hun achterhoofd gingen duizenden Vlaamse scholieren het afgelopen schooljaar aan het pennen, met heel wat mooie opstellen, opiniestukken en (fantasie)verhalen als resultaat. Onze regiocoördinatoren hebben elk een winnend werk gekozen uit alle laureaten van hun provincie en vertellen jou daar graag meer over.
Vandaag stellen we Pieter Van Impe (14) aan je voor, die met zijn werk De smid, de ruiter en het zwaard als winnaar uit de bus kwam in Oost-Vlaanderen. Hieronder vertelt regiocoördinator Steven wat zijn verhaal zo bijzonder maakt.
Steven: “Het verhaal van Pieter Van Impe (14 jaar, 3de jaar ASO in Maricolen Maldegem) steekt voor mij net iets hoger boven het maaiveld uit dan de werkjes van zijn collega-Junior Journalisten. De smid, de ruiter en het zwaard getuigt van een gezonde dosis creativiteit en fantasie. De verhaallijn, met gastvrijheid en ondernemerschap als bouwstenen, kan dienen als inspiratie.”
Pieter gaat heel graag op reis en interesseert zich daarbij ook voor kunst en geschiedenis. Vooral de middeleeuwen spreken hem aan; het is dus niet verwonderlijk dat zijn verhaal zich afspeelt in die periode. Pieter speelt tafeltennis, skatet en is lid van een jeugdvereniging.
De smid, de ruiter en het zwaard
Ergens in een klein dorp in een ver koninkrijk leefde in de elfde eeuw een smid. Handig als hij was, kon hij heel veel verschillende dingen maken, maar het liefst maakte hij zwaarden. Dat werd hem echter nooit gevraagd, want in het hele dorpje leefde er geen enkele edelman of ridder. Het was dan ook maar een boerendorp.
De smid verdiende zijn brood door hoefijzers te smeden voor de paarden in het dorp, maar hij vond zijn werk een beetje saai. Heel af en toe kon hij het niet laten en luisterde hij meer naar zijn hart dan naar zijn hoofd en maakte hij toch eens een zwaard. Hij had dit talent tenslotte geërfd van zijn vader.
Met de jaren werd hij steeds beter in het vervaardigen van zwaarden en er hingen ondertussen al enkele prachtexemplaren aan de muur waar hij erg trots op was. De mensen van het dorp lachten hem soms uit toen ze zagen dat er weer een zwaard was bijgekomen aan de muur. Ze zeiden dan tegen elkaar: “Wat denkt hij wel, dat hij zwaarden kan maken voor ridders?” en liepen dan grinnikend weg. Maar de smid bleef oefenen en droomde ervan ooit het perfecte zwaard te maken.
Zo verstreken de jaren, tot er, op een sombere winteravond, samen met de laatste stralen zonlicht, een ruiter door het haveloze poortje van het dorp kwam gereden. “Aan deze poort alleen al zie ik dat er in dit dorp geen edelman of heer aanwezig is”, dacht de ruiter al snel, “en een herberg zal ik hier waarschijnlijk ook niet vinden.” Maar het was al laat en daarom reed de onbekende ruiter toch het dorp binnen.
Op het verlaten dorpsplein hield de ruiter halt. Hij keek om zich heen, maar zag niemand. Zijn bruin met wit gevlekt paard brieste van de kou. De reiziger hoorde uiteindelijk toch een geluid.
Het was alsof iemand de hele tijd met ijzeren staven aan het slaan was. De ruiter ging op het geluid af en kwam nu aan bij de smederij.
De smederij zag er wat vervallen uit, maar dat leek de mysterieuze ruiter niet te merken. Het enige wat hem opviel, waren de blinkende zwaarden aan de wankele houten muur. De ruiter vroeg verwonderd: “Hoe kom je aan die zwaarden?” De smid keek vol verbazing op toen hij de stem hoorde. Hij werd overspoeld door emoties en dacht bij zichzelf; “Is er echt iemand geïnteresseerd in mijn zwaarden?”
De ruiter moest secondenlang wachten op het antwoord. Hij werd ongeduldig en vroeg het nog eens. “Die heb ik zelf gemaakt”, antwoordde de nog helemaal verwarde smid uiteindelijk. “Hebt u misschien interesse?” De bezoeker zei: “Ik was eigenlijk op zoek naar een slaapplek, maar ik werd verliefd op de zwaarden aan uw muur, smid.” De smid kon zijn oren niet geloven en vroeg aan de ruiter of hij het echt meende. “Ja, ik meen het zo serieus dat ik morgen terugkom om een zwaard te bestellen. Maar kan je nu eerst een slaapplek voor mij regelen; jij lijkt wel de enige die wakker is in dit hele dorp.”
“Ik moet u teleurstellen” zei de smid, “in het hele dorp is geen enkele herberg te vinden, maar ik kan u wel mijn eigen bed aanbieden. Meer kan ik voor u helaas niet doen.” “Dat is goed genoeg voor mij”, antwoordde de ruiter en hij volgde de smid naar een kleine slaapkamer, achteraan de werkplaats. De smid wenste de onbekende een goede nacht en ging zelf nog even door met het maken van hoefijzers.
De volgende morgen gaf de geheimzinnige ruiter een edelsteen aan de smid en vroeg hij hem om een zwaard te maken zoals hij er nog nooit één gemaakt had. Het moest sierlijk en licht zijn, maar toch heel sterk en de edelsteen moest in het handvat verwerkt worden. “Ik kom over twee weken terug en dan moet het klaar zijn”, voegde de ruiter eraan toe.
Zodra de ruiter door de dorpspoort verdwenen was, ging de smid aan het werk. De dagen verstreken en hij was volledig gefocust op het voltooien van zijn meesterwerk. De dorpelingen begonnen zich zorgen te maken, want de smid at niet meer en kwam niet meer buiten. Ze hoorden alleen het voortdurende getik van de hamer op het aambeeld.
De volhardende smid gebruikte zijn beste materialen en begon talloze keren opnieuw tot hij tevreden was. Uiteindelijk raakte het slagzwaard maar net op tijd af. Het smeden van dit zwaard had hem een groot gevoel van voldoening gegeven en hij kon niet wachten tot de ruiter dit zou zien.
Het was eindelijk zover. Plots hoorde de smid hoefgetrappel en een paar tellen later stond de geheimzinnige ruiter terug voor hem. Zenuwachtig haalde de smid het gevraagde zwaard tevoorschijn. De ruiter keek stomverbaasd naar het mooiste zwaard dat hij ooit gezien had. Daarop gaf hij de smid een grote zak goud en zei: “Dit heb je dubbel en dik verdiend”. Toen de smid aan de ruiter vroeg wat hij met het zwaard wou doen, antwoordde deze: “Ik ben een ridder en ga meedoen aan het koninklijk tornooi. Daar zal dit prachtig zwaard mij goed van pas komen”. “Dan wens ik u veel succes”, zei de smid.
En zo geschiedde. Dankzij het bijzondere zwaard won de ridder het koninklijk tornooi. Hij vertelde aan iedereen die het wou horen wie dit uitzonderlijke zwaard gemaakt had. Algauw kwam de ene ridder na de andere naar het kleine dorp om bij de getalenteerde smid een zwaard uit te kiezen. Er moest zelfs een herberg gebouwd worden om aan de vele ridders onderdak te bieden. Zo bloeide het dorp en groeide de faam van de smid tot hij algemeen beschouwd werd als de beste smid van het hele koninkrijk.
